بحران خاموش در بیمارستانهای کودکان؛ فریادی از اعماق بخشها

“کودکم چندین ساعت در اورژانس منتظر ماند تا تخت خالی شود”، “پزشکی که مسئول درمان کودکم بود، خستگی در صورتش موج می زد شک دارم درست تشخیص داده باشد”، “فضای اورژانس کوچک بود و کودکان با بیماریهای مختلف واگیر و غیر واگیر کنار هم خوابیده بودند”، اینها تنها بخشی از شکایتهای والدین کودکان بیمار از وضعیت بیمارستانها است!
بیمارستانهای کودکان کشور، به ویژه مراکز بزرگ و آموزشی، با چالشهای جدی مواجه هستند. فشار کاری بیش از حد بر کادر درمان، کمبود تجهیزات و منابع، و افزایش بی رویه مراجعات، کیفیت خدمات رسانی به کودکان بیمار را به خطر انداخته است.
بر اساس سخنان کادر درمان بیمارستانهای کودکان، این مراکز با مشکلات زیر مواجهند:

 ترافیک بالای بیماران :رایگان شدن خدمات برای کودکان زیر هفت سال، بدون برنامه ریزی مناسب، باعث افزایش بی رویه مراجعات شده است.

 کمبود فضا، تخت و تجهیزات :بخشهای اورژانس اغلب با کمبود فضا، تخت و تجهیزات مواجه هستند که منجر به کاهش کیفیت خدمات میشود.
 فشار کاری زیاد بر روی کادر درمان :کادر درمان، به ویژه رزیدنت ها، با حجم کاری بسیار بالا و شرایط کاری نامناسب مواجه هستند که منجر به خستگی مفرط و کاهش انگیزه آنها شده است.

 نظام ارجاع ناکارآمد :نبود یک سیستم ارجاع مناسب باعث شده است که بیمارستانهای آموزشی، بار سنگینی از بیماران را تحمل کنند. این مشکلات نه تنها بر کیفیت خدمات ارائه شده به بیماران تأثیر میگذارد، بلکه آینده آموزش پزشکی در رشته کودکان را نیز به خطر می اندازد. کمبود متخصصان اطفال و کاهش انگیزه دانشجویان برای ورود به این رشته، از جمله پیامدهای این بحران است.
راهکارهای پیشنهادی:
 افزایش بودجه و تجهیزات بیمارستانهای کودکان :اختصاص بودجه کافی برای تجهیز بیمارستانها و افزایش تعداد تخت ها، از ضروریترین اقدامات است.
 اصلاح نظام ارجاع :ایجاد یک سیستم ارجاع کارآمد برای توزیع عادلانه بیماران بین بیمارستانها.

 بازنگری در سیاست رایگان شدن خدمات برای کودکان زیر هفت سال :این سیاست باید به گونهای اصالح شود که بار مالی آن بر بیمارستانهای آموزشی کاهش یابد.
 حمایت از متخصصان اطفال :افزایش حقوق و مزایا، فراهم کردن امکانات پژوهشی و آموزشی بیشتر برای جذب و حفظ متخصصان.
 توسعه بخش خصوصی در حوزه کودکان :تشویق سرمایه گذاری در بخش خصوصی برای افزایش تعداد بیمارستانها و مراکز درمانی کودکان.
 تشکیل یک کارگروه تخصصی :برای بررسی دقیق مشکلات موجود و ارائه راهکارهای عملی.

 تدوین یک برنامه جامع برای بهبود وضعیت بیمارستانهای کودکان :این برنامه باید با مشارکت همه ذی نفعان از جمله دولت، دانشگاهها، بخش خصوصی، جامعه پزشکی و مردم تدوین شود.
 آگاهسازی افکار عمومی :اطلاع رسانی به مردم در مورد مشکالت موجود و اهمیت حمایت از نظام سالمت کودکان.

 تغییر قوانین و مقررات :اصلاح قوانینی که مانع از بهبود وضعیت بیمارستانهای کودکان میشوند.

نتیجه گیری:
بحران موجود در بیمارستانهای کودکان، یک زنگ خطر جدی است. اگر به این مشکل رسیدگی نشود، عواقب جبران ناپذیری برای سلامت کودکان و آینده کشور خواهد داشت. همه ما مسئول هستیم تا با همدلی و همکاری، برای حل این مشکل تلاش کنیم.