هر فریاد «الله اکبر» برای غزه انفجاری در سکوت جهان

به گزارش خبرگزاری مهر، راضیه اکبری در یادداشتی با عنوان «شعله‌های سحری؛ خونِ شهیدان، فریادِ پیروزی» نوشت: سحرگاه، غزه را آتش کینه‌توزی اشغالگران به ماتم نشاند. آسمان، آن نگینِ آبی نیایش، با چهارصد ستاره فروریخته سیاهپوش شد؛ چهارصد شهیدی که پیش از آنکه آفتاب، سایه عدالت را بر خاکِ فلسطین بیندازد، با بال‌هایِ سوخته فرشتگان به ملکوت کوچیدند.

غزه، این مادرِ تاریخ، باز هم فرزندانش را در پارچه‌ای از خون پیچید؛ پارچه‌ای که نقشِ گل‌هایش را موشک‌ها نبریدند، بلکه با دندانِ جنایت، تاروپودِ مقاومت را محکم‌تر بافتند. هر شهید، مشعلی است که تاریکیِ دروغ‌های غرب را می‌سوزاند. هر انفجار، فریادی است که از گلوگاهِ تاریخ فاصله نمی‌گیرد: «این جا خانه مردانی است که مرگ را بر زانو زدن ترجیح دادند».

اسرائیل! ای پیکرِ بی جانِ استعمار… گمان کردی با پاره کردن صفحه قرآن بر سینه کودکان، با خاکستر کردن نان‌های سحری در دهانِ مادران، می‌توانی نمازِ مقاومت را بشکنی؟ هر قطره خونی که از گلوی غزه جاری می‌کنی، آتشی است در خرمن خشم خدا. آن روز چهارصد بار مُهرِ رسوایی بر پیشانی‌ات کوبیده شد؛ چهارصد بار تاریخ فریاد زد: «این خون‌ها، نقشه جغرافیای تو را زیر پای فتح پاره خواهد کرد!». تو نمی‌دانی که در کوچه‌های غزه، مرگ، آغوش سبزِ بهشت را برای ما گشوده است. ما از خاکِ خونین‌مان سبز می‌شویم؛ مانند گندم زارهایی که هر زمستان، بهار را به تمسخر می‌گیرند.

آمریکا! ای تاجر مرگ… دیروز یمن را در سحرگاهِ رمضان به خون کشیدی؛ زنانی که برای افطار فرزندان‌شان، قطره‌های اشک را در کاسه گرسنگی می‌ریختند، امروز با بال‌های شکسته در آسمانِ غربت پرواز می‌کنند.

اما بدان: این بانگ اذان ماست که دیوارهای کاخ سفید را می‌لرزاند. این نگاه‌هایِ مادران فلسطین است که توهماتت را مثل شیشه خرد می‌کند. تو و اسرائیل، دو چشمِ یک هیولای پوسیده اید؛ هیولایی که گورستانِ کودکان، آخرین خانه او خواهد بود.

شهادت، سکوتی برایِ مذاکره نیست؛ طبل جنگی است که تا برافراشته شدن پرچمِ «لا اله الا الله» بر بام قدس، خاموش نخواهد شد. خون شهیدان، جوهرِ نوشته‌هایِ ماست؛ نوشته‌هایی که بر دیوارهای تاریخ حک می‌شود: «صلح تحمیلی، دامی از جنسِ خیانت است. پیروزی، تنها در سایه شمشیرِ عدالت می‌روید».

امروز، قدس فریاد می‌زند: «هر شهید، پله‌ای است به سوی آزادی. هر قطره خون، دریایی است که کشتی‌هایِ اشغالگران را در هم می‌شکند».

و این وعده خداست: روزی، غزه از خاکسترِ خود ققنوس‌وار برخواهد خاست. روزی که موشک‌هایِ شما، زنجیر بردگانِ خودتان خواهد شد. روزی که کودکانِ سنگ بردار فلسطین، قاضی دادگاه عدل الهی خواهند بود و اشک‌هایِ مادران یمن، آتش جهنم را بر سپاهیان‌تان فرود خواهد آورد.

تا آن روز، هر ذره خاک فلسطین، تفنگدار مقاومت است، حجاب بانوان ما، پرچم مبارزه و هر فریاد «الله اکبر»، انفجاری در قلب سکوت جهان.