انگ و ایدز چه ارتباطی با هم دارند؟

انگ یا استیگما مجموعه ای از نگرش ها و تفکرات منفی و پیش داوری در باره یک شخص، گروه، جامعه یا ملت است که سبب می شود ما از چیزی بترسیم، آنرا طرد یا انکار کنیم و یا خجالت بکشیم و شرمنده شویم. ایدز ارتباط تنگاتنگی با موارد مخدر و ارتباط جنسی دارد و این مسائل در تضاد با ارزش های مذهبی، اجتماعی و فرهنگی بسیاری از جوامع هستند.

نگاه بیشتر مردم به افرادی که با اچ آی وی زندگی می کنند یا در معرض خطر این بیماری قرار دارند، طردگونه است. معمولا این افراد به عنوان افرادی گناهکار و مقصر شناخته می شوند، نه کسانی که نیازمند کمک و یاری هستند. این انگ نه تنها گریبان خود فرد بلکه خانواده و فرزندان او را نیز می گیرد. این در حالی است که ارزشهای دینی و ملی، ما را از هرگونه تبعیض بر حذر می دارند.

ما همواره آموخته ایم که باید به حقوق تمامی انسانها احترام گذاشت و از توهین، سرکوب و تمسخر آنها پرهیز کرد. طرد شدن افراد مبتلا یا در معرض خطر باعث محرومیت آنها از فعالیت های اجتماعی، خدمات بهداشتی و درمانی و در نتیجه مخفی ماندن بیماری و در معرض خطر قرار گرفتن هر یک از افراد جامعه می شود.

انگ از کجا منشا می گیرد؟

در بسیاری مواقع ناآگاهی در مورد راه های انتقال، مهمترین علت انگ و تبعیض است. بعضی افراد به اشتباه فکر می کنند اچ آی وی از راه هایی مانند روبوسی، گزش پشه، دست دادن، سرفه، عطسه، در آغوش گرفتن، اشک چشم و عرص، حمام و استخر مشترک، استفاده از توالت مشترک، استفاده از ظروف غذای مشترک و در یک اتاق زندگی کردن و خوابیدن منتقل می شود.

اگر بدانیم که در هر ساعت 230 نفر در سراسر دنیا به اچ آی وی مبتلا می شوند، از هر دو نفر مبتلا، یکی از آنها از ابتلای خود بی خبر است و هر یک از ما و هر یک از عزیزان مان در خطر ابتلا به اچ آی وی هستیم، هرگز یکدیگر را قضاوت نخواهیم کرد. اگر بدانیم بسیاری از زنان سرزمین ما از طریق همسران خود به اچ آی وی مبتلا می شوند بدون اینکه هیچ اطلاعی از این خطر داشته باشند، اگر بدانیم آزمایش و ارجاع به موقع برای مادران باردار می تواند خطر ابتلای فرزندان آنها را از 40 به 2 درصد کاهش دهد، هرگز با انگ زدن کودکان سرزمین خود را از حمایت مان محروم نخواهیم کرد. اطرافیان خود را قضاوت نخواهیم کرد.

استیگما چه عواقبی در پی دارد؟

افراد در معرض خطر به دلیل ترس از طرد شدن و عواقب اجتماعی ابتلا به بیماری، وجود احتمال بیماری را در خود انکار می کنند و برای آزمایش داوطلبانه اچ آی وی که یکی از مهمترین پایه های پیشگیری از بیماری و جلوگیری از گسترش آن در جامعه است، اقدام نمی کنند. در افرادی که با اچ آی وی زندگی می کنند، بی مهری از سوی خانواده و دوستان و همکاران از یکسو و از دست دادن شغل، عدم امکان امرار معاش باعث از دست دادن عزت نفس، افسردگی و ناامیدی می شود. این عوامل می توانند باعث عدم تبعیت فرد از درمان، افزایش خطر انتقال ویروس به همسر فرد، مقاومت به درمان های موجود و حتی تشدید رفتارهای پرخطر گذشته شود.

چه کاری از دست ما بر می آید؟

در مورد اچ آی وی بیاموزیم، عزیزان خود را مطلع کنیم. برای آزمایش اقدام و عزیزان خود را نیز تشویق کنیم. کلمات تبعیض آمیز را بیاموزیم، به آنها حساس باشیم و آنها را بکار نبریم: هویت فرد، وابسته به بیماری او نیست. تمرین کنیم نگوییم ایدز بگوییم «افرادی که با اچ آی وی زندگی می کنند». بیاد داشته باشیم اگر در کنار همدیگر برای درک بهتر و حمایت از هموطنانی که با اچ آی وی زندگی می کنند یا رفتار پرخطر دارند تلاش نکنیم، هرگز موفق به مهار این بیماری نخواهیم شد.

مهم است بدانیم که عواقب انگ و تبعیض مرتبط با اچ آی و ایدز از افرادی که با اچ آی وی زندگی می کنند فراتر خواهد رفت. مسئولیت آثار سوء این بی توجهی بر شانه تک تک ماست. فراموش نکنیم انگ و تبعیض می کشد، نه اچ آی وی و باید با اچ آی وی مبارزه کنیم نه فردی که با این بیماری زندگی می کند.

منبع: مرکز تحقیقات ایدز ایران