سلامت روان نوجوانان؛ قربانی بی‌سر و صدای عصر اسکرین
در سکوت اتاق‌های نوجوانان، پشت درهای بسته و صفحه‌های روشن، بحران آرامی در حال رشد است: فرسایش سلامت روان نوجوانان.
تهیه و تنظیم: صبا نصراللهی
در سکوت اتاق‌های نوجوانان، پشت درهای بسته و صفحه‌های روشن، بحران آرامی در حال رشد است: فرسایش سلامت روان.
در جهانی که هویت دیجیتال از واقعیت روزمره پررنگ‌تر شده، نوجوانان در معرض طوفان‌هایی قرار دارند که بزرگ‌ترها شاید حتی متوجهش هم نباشند. ساعت‌های طولانی خیره شدن به نمایشگرها، اضطراب ناشی از مقایسه در شبکه‌های اجتماعی، و فرسایش تمرکز به‌دلیل دریافت دائمی نوتیفیکیشن، آرام‌آرام ذهن آن‌ها را از درون می‌فرساید.
در سال‌های اخیر، مشاوران مدرسه بیشتر با دانش‌آموزانی مواجه‌اند که نمی‌دانند «غمگین بودن»شان از کجاست، یا چرا در جمع راحت نیستند. پاسخ، لزوماً پیچیده نیست. گاهی کافی‌ست گوشی کنار گذاشته شود، تا اضطرابی که ساعت‌ها در زیر پوست ذهنشان جمع شده، ناگهان خودش را نشان دهد.
بدتر آن‌که ما هنوز به نوجوانان «زبان بیان احساس» را نیاموخته‌ایم. به آن‌ها نگفته‌ایم که اضطراب، افسردگی یا خستگی روانی، پدیده‌هایی قابل درک، قابل گفت‌وگو و قابل درمان هستند. در عوض، عادتشان داده‌ایم که یا سکوت کنند یا خود را سرگرم کنند، حتی اگر این سرگرمی هزینه‌ای روانی داشته باشد.
بازگشت به سلامت روان نوجوانان، فقط با بستن وای‌فای ممکن نمی‌شود. باید فضایی ساخت برای حرف زدن، شنیده شدن، اشتباه کردن، و پذیرفته شدن. شاید گاهی لازم باشد گوشی را کنار بگذارند، اما آن‌چه بیشتر نیاز دارند، این است که کسی گوشیِ دلشان را پاسخ دهد.
دیدگاهتان را بنویسید